Bł. Rafał Melchior Chyliński

zakonnik, franciszkanin, kaznodzieja

Urodził się 6 stycznia 1694 r. w rodzinie szlacheckiej w miejscowości Wysoczka w Wielkopolsce. Jego rodzicami byli Jan Arnof i Marianna Małgorzata z Kierskich. Pierwsze nauki pobierał w domu, potem uczył się w kolegium jezuickim w Poznaniu, którego nie ukończył. W 1712 r. ochotniczo zgłosił się do wojska, gdzie służył w chorągwi pancernej jako chorąży. Po trzech latach służby wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie. W 1717 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Był cenionym spowiednikiem, kaznodzieją i opiekunem ubogich i cierpiących. Potrafił łączyć posługę misyjną z ascetycznym życiem. W 1726 r. z polecenia ojca prowincjała trafił do Warki, gdzie w tutejszym klasztorze franciszkanów pełnił urząd kaznodziei i spowiednika. Pomagał najuboższym mieszkańcom. Opiekował się nimi i karmił dając świadectwo swojej heroicznej miłości bliźniego. Ostatnie lata życia spędził w Łagiewnikach i w Krakowie, gdzie w czasie epidemii (1736 – 1738) służył chorym i umierającym. Zmarł 2 grudnia 1741 r. w Łagiewnikach. Jego szczątki spoczywają w tamtejszym klasztorze franciszkanów. 9 czerwca 1991 r. Jan Paweł II ogłosił Rafała Chylińskiego błogosławionym – „człowiekiem wielkiej modlitwy i zarazem wielkiego serca dla ludzi biednych”. W Kościele katolickim 2 grudnia obchodzone jest wspomnienie liturgiczne bł. Rafała Chylińskiego.